Slingers in een stille kamer...

Het is voor het eerst dat ik haar niet wakker zing op haar verjaardag. Vandaag wordt ze twintig en terwijl ik ’s ochtends in een stil huis de slingers ophang (de stoffen vlaggetjes die ik voor haar eerste verjaardag maakte) ligt zij honderd kilometer verderop waarschijnlijk net in bed.
Mijn jongste dochter woont sinds de zomer op kamers in Utrecht. Ze werd toegelaten op de HKU en met de krapte op de kamer-markt dacht ik haar nog minstens een paar maanden thuis te hebben. Maar ze vond met twee weken een prachtige plek en was met tweeënhalve week uit huis. Dat ging te snel.
Met mijn oudere twee kinderen voelde het anders, ik verloor immers niet mijn moederrol toen zij het huis verlieten. Maar met mijn jongste, het kind dat nog tegen me aankroop op de bank, het huis vulde met pianomuziek en vrolijk babbelend in en uit liep; met haar vertrek verloor ik plotseling een deel van mijn identiteit.
Ik had nog willen wennen. Ik had nog een heleboel “laatste keren” willen beleven en bewust afscheid willen nemen van bijna 25 jaar intensief moederschap.
Net zoals die keer dat ze voor het laatst voorop de fiets zat, ik naar haar achterhoofdje met blonde staartjes keek en tegen mezelf zei: ”Kijk goed: dit komt nooit meer terug.”
Haar hele leven is gevuld met laatste keren want dat is zo in het leven van je jongste.
Als ouder leer je mee te bewegen op het tempo van je kind, als een rietpluim in de wind.
Wanneer ze pas geboren zijn en klein en kwetsbaar in je armen liggen ben je hun hele wereld en moet je stevig als een eik zijn. Stabiel geworteld in de aarde, brede stam, wijdse takken.
Maar naarmate ze ouder worden en ze zich verder van jou af bewegen wordt jouw stevigheid een belemmering. Van die veilige eik verander je in een berk, lichter geworteld, smallere kruin, flexibele takken. En dan, als de stormen van de puberteit opsteken, leer je je op te stellen als bamboe: buigzaam maar onbreekbaar.
En dan vliegen ze uit, gaan hun eigen leven leiden en sta jij aan de kant; rank als rietpluim, geruisloos wuivend op het ritme van de wind. Je bent een toeschouwer geworden.
En af en toe, wanneer het water te wild wordt, bied je een veilige schuilplek waar ze zich nog even kunnen verstoppen voor de wereld. Dat nest waar ze kunnen ontspannen, praten, eten en slapen om vervolgens weer uit te vliegen.
Ik bak de taart, kook de soep, dek de tafel. We vieren haar verjaardag en het is weer even net als vroeger. En ’s avonds, als ze op tijd naar bed gaat, steekt ze haar hoofd om de hoek van de deur en zegt: ”Dankjewel mam, voor de verjaardag.” Volgend jaar weer.
---
Meer lezen over mij en mijn shop? Schrijf je dan in voor A little Hop & Joy mijn wekelijkse mail vol bemoediging, inspiratie en het laatste nieuws. En je ontvangt meteen 4 prachtige printables!
Dit zeggen anderen:
“Een heerlijke nieuwsbrief, één van de weinigen die ik echt met plezier lees. Veel dank."-Janine
Wat een leuke nieuwsbrief! En heel leuk de journal pagina's. Dankjewel!” -Janneke