Wat als dit mislukt?

Ik sta om 10.00 klaar. Het voelt nog wat onwennig, zo achter de toonbank van mijn eigen winkel staan. Alsof ik weer 5 ben en met mijn beste vriendinnetje “winkeltje”speel. Maar nu is het echt: deze ruimte, gevuld met mijn eigen spullen is de verwezenlijking van iets dat ik al voor me zag toen ik 17 was en waar ik de afgelopen jaren naartoe heb gewerkt.
En, net als met de meeste grote stappen in het leven, wisselen momenten van groot vertrouwen en vlagen van lichte paniek elkaar af. 

Het bouwen aan een droom is een grillige onderneming; het maakt een enorme energie vrij wanneer je doet wat je wilt doen. Maar te gelijker tijd brengt het je diepste onzekerheden naar boven, juist omdat je bezig bent met datgene dat zo belangrijk voor je is: wat als dit mislukt?

Iets nieuws starten betekent jezelf weer in de positie van beginner plaatsen en dat is per definitie een oncomfortabele positie. Je wisselt de zekerheden van wat je weet in voor de onzekerheid van alles dat nog geleerd wil. Maar als je kiest voor groei en ontwikkeling is het onvermijdelijk, dus daar sta ik dan in mijn eigen winkel.

Ik weet niet zo goed of ik iedereen die binnenkomt moet aanspreken (ik vind opdringerige verkopers immers zelf ook vervelend) of ze met rust moet laten (maar ik wil iedereen wel graag welkom heten).

Ik besluit :“Hoi, kom binnen!” te zeggen tegen de mensen die nieuwsgierig over de drempel stappen. En dan kan ik, na 5 jaar webwinkel, ineens zien hoe mensen op mijn ontwerpen reageren, dat voelt soms bijna voyeuristisch. 

Ik merk al gauw het grote verschil tussen mensen; De één loopt een snel rondje en vertrekt weer, soms met een “Dankjewel!” en de ander neemt de tijd om alles te bekijken. De één vertel ik dat alles in de winkel boven, in mijn atelier wordt gemaakt, wat vaak een leuk gesprekje op gang brengt, de ander laat ik lekker rondkijken.

En dan zijn er de hele bijzondere ontmoetingen zoals de moeder die graag een kaarsje met steentjes  wilde, omdat haar overleden zoon altijd steentjes verzamelde. Of de vriendinnen die stil werden van het gedichtje “Ik onthoud jou” en ik daar vervolgens weer kippenvel van kreeg.

En dan zijn er de klanten die mij al kennen en met een blik van herkenning binnenkomen “Hoi ik volg je al jaren op Instagram!” hoor ik dan een compleet vreemde zeggen. Ik realiseer me ineens dat deze mensen alles van mij weten (nou ja, misschien niet alles maar wel veel!) en ik niets van hen. 

Er komen mensen uit heel Nederland speciaal naar Zutphen, om mijn winkel te bezoeken, mij te ontmoeten en spulletjes te kopen. Ik heb heel veel leuke gesprekjes en soms volgt er zelfs eens selfie!

En de laatste categorie klanten kennen mij misschien niet maar wel mijn merk ”Hey, dit is Hope & Joy! Daar heb ik een adventskalender van!" zeggen ze wanneer ze mijn etalage zien.
Ik denk dat het nooit gaat wennen dat mijn merk voor sommigen bekend is. Natuurlijk heb ik daar jaren hard aan gewerkt maar ik denk dat het hetzelfde gevoel is wat een muzikant heeft als hij voor het eerst zijn liedje op de radio hoort: ineens is wat jij hebt bedacht en gemaakt in de privacy van je zoderkamer, uitgevlogen en zijn eigen leven in de wereld gaan leiden, afzonderlijk van jou.

De eerste maand van mijn nieuwe avontuur zit er bijna op en ik heb vooral geleerd dat er nog heel veel is dat ik wil leren. Maar met elke dag die ik in mijn nieuwe omgeving doorbreng, wen ik een beetje meer.
De dagen krijgen een bekende routine en de zenuwen worden wat minder. Meestal vliegen de uren voorbij.

Om 17.00 sluit de winkel, loop ik 2 minuten naar huis en ervaar ik wat voor de meeste mensen normaal is: het gevoel van “echt vrij zijn”. Natuurlijk loopt mijn webwinkel en social media 24/7 door maar toch is het thuiskomen van werk en het achter je laten een nieuwe en heerlijke ervaring.