MOEDERSCHAPSREIS

“Nou, dan zie ik je morgenochtend!” Zei de kraamhulp glimlachend en beende kordaat mijn slaapkamer uit waar ik, 23 jaar en net bevallen van mijn kersverse dochter in bed lag uit te blazen. "Hoezo, morgen?" Dacht ik met een rijzende paniek. Ik had de behoefte haar uit te leggen dat ik niet wist hoe ik voor een baby moest zorgen, dat ik geen cursus had gevolgd en dat het onverantwoordelijk was mij alleen te laten met dit kwetsbare wezentje maar ik hoorde de voordeur dichtvallen en realiseerde me dat, in een wereld waar er constant naar je kwalificaties, ervaring en diploma’s wordt gevraagd, er voor het ouderschap een uitzondering bestond; iedereen vertrouwt je met je eigen kind. Zo begon mijn reis als moeder en zoals bij de meeste moeders bleek het een intense tocht met ups en downs.

Dat kleine, kwetsbare wezentje van toen is nu een jonge vrouw van 21 die haar eigen leven leidt en waar ik haar toen moest vasthouden, koesteren en beschermen moet ik nu juist leren haar los te laten, haar successen met haar te vieren en haar misstappen te laten gebeuren zonder in te grijpen. De gebroken nachten van toen, het voeden, het verschonen en het eindeloos wiegen hebben plaatsgemaakt voor whatsappen, haar bezoeken op haar kamer, gesprekken over het leven en kennismaken met haar vriend. 

Precies 2 jaar later ging ik weer op reis, dit keer met een prachtzoon. Vol zelfvertrouwen als ervarener moeder begon ik aan deze tocht maar die bleek over wat ruwer terrein te gaan. Beter gezegd: dit was de huilbaby tocht, een uitputtende survival. Maar ook een reis met de hoogste pieken en het beste uitzicht. 19 jaar later is deze jongeman anderhalve kop groter dan ik maar nog net zo gevoelig en waar ik hem toen in een draagzak kon stoppen en met hem op en neer in de woonkamer kon lopen tot hij sliep, moet ik nu een manier vinden om net zoveel liefde te geven maar wel van een afstand want hij woont nu bij zijn vader. 

Weer 2,5 jaar later begon ik onverwachts aan mijn derde droomreis met de geboorte van mijn jongste dochter. Nu een echt ervaren maar hele drukke moeder leerde ik de kunst van loslaten want met een peuter, een kleuter en een pasgeborene gaat niet alles (maar meestal zelfs niets) meer perfect. Dit meisje groeide op in de hectiek van een vol huis en vliegt nu met 16 jaar in uit op weg naar vriendinnen, school, theater, muziek. En bij elke "Doei mam, tot vanavond!" weet ik dat de tijd tikt en het snel stil zal zijn in huis.

Het moederschap pad liep ik 10 jaar samen en nu 12 jaar alleen en bracht me langs afgronden en op de hoogste toppen, van extase naar wanhoop en terug. Ik kan een heel stuk terugkijken vanwaar ik nu sta; delen van de reis waren prachtig met schitterende vergezichten en met een heldere hemel maar er waren ook stormachtige, donkere nachten die ik graag over zou doen maar het pad is te smal om op terug te lopen, je kunt alleen vooruit en als je niet uitkijkt wordt je rugzak steeds zwaarder dus af en toe een pauze nemen om te zien wat je meedraagt en eruit te gooien wat je niet nodig hebt, is essentieel. En dan ga je weer verder op je reis, vol goede moed met de zon in je gezicht en de wind in je haar.

Elke moeder heeft een reisverhaal, laten we elkaar die blijven vertellen en daarmee nieuwe moeders uitzwaaien aan de start van hun avontuur. 

Zie ik je op Instagram? 

Liefs, Rosa