PRACHTIG, NIET PERFECT
februari 2022Ik zag het helemaal voor me: ik zou dit jaar eindelijk vaker gaan doen waar ik zo’n behoefte aan had: schrijven. Ik zag mezelf al ’s ochtends met een kopje koffie achter mijn laptop verdwijnen waar ik, vol inspiratie, vlijtig typend tot de middag zou verblijven. In een staat van vredige voldoening en uiteraard ongestoord door huisgenoten zou mijn doel van één blog per maand, 2 inspirerende nieuwsbrieven, talloze waardevolle posts en een aantal nieuwe producten met gemak worden gehaald.
Dat liep een beetje anders…
Als ik eerlijk ben waren vooral de kopjes koffie een succes…Ik bracht veel tijd starend door, het huis werd schoner en schoner, mijn schermtijd bereikte Olympisch niveau en ik voelde me slechter en slechter. Ik kon niet anders dan concluderen dat ik niets meer te schrijven had en dat er een kans bestond dat alles (want ik hou van volledigheid) mislukt was...
En toen zag ik gisteravond een documentaire over een vrouw van 88 die aan het einde van haar leven was, ze was klaar om te sterven en kon zonder twijfel zeggen: “Ik heb een prachtig leven gehad.” Even dacht ik: “Wat een mazzel heeft zij, dat zouden we allemaal wel willen kunnen zeggen.” Maar ik besefte me meteen dat deze vrouw niet beweerde een probleemloos, vlekkenloos of perfect leven te hebben gehad maar een “prachtig” leven. En in een prachtig leven is ruimte voor meer dan alleen vreugde en geluk. Het is rijk gevuld met het hele spectrum van de menselijke ervaring, met pijn én liefde, angst én vertrouwen, met lichte én donkere tijden, net als in mijn leven en net als in het jouwe.
Ik kan zelf bepalen hoe ik ooit terug wil kijken op het leven dat ik nu leid en dat geeft mij zowel een gevoel van rust als van urgentie: wanneer ik namelijk later terugkijk wil ik niet zeggen: "Ik wílde wel een prachtig leven maar ik zat te wachten...te wachten op inspiratie, te wachten op een uitnodiging, te wachten op die ander, te wachten...Ik wilde wel maar ik dacht dat alles perfect moest zijn."
Ik wil, als ik aan het einde van mijn leven ben ook kunnen zeggen dat het prachtig was. Dat het prachtig was toen ik twijfelde en het toch deed, toen ik verdriet had en getroost werd, toen ik wanhopig was en hoop terugvond. Dat het prachtig was omdat ik elke dag durfde te geloven dat het niet perfect hoefde te zijn om het ten volste te kunnen ontvangen. Dat ík niet perfect hoefde te zijn om te mogen genieten, proberen, vallen en opstaan. Dat ik ondanks alle complexiteit, verwarring en mislukking het leven geleefd heb op mijn unieke, prachtige manier. En dat ook de periodes van staren naar dit beeldscherm en niet gehaalde doelen deel uitmaken van dat prachtige leven want wat een leven prachtig maakt is vooral het besef dat het dat al is.