IK ZOU DAT HEEL ANDERS DOEN...
mei 2022Ik wist het zeker: ik zou niet zo’n “empty nest” moeder worden die moeite heeft met het lege huis wanneer haar kinderen uitgevlogen zijn.
Zo’n moeder die niet meer weet wie ze is zonder kinderen omdat haar identiteit zo verweven is geraakt met de dagelijkse zorg voor haar nageslacht.
Ik zou me op mijn werk storten, mijn eigen ritme bepalen en misschien wat reizen met mijn lief. Ik zou eindelijk de luxe ervaren van lege vertrekken, schone badkamers en fatsoenlijk gesloten koektrommels. Wanneer het zou regenen, zou mijn regenjas gewoon aan zijn haakje hangen. Wanneer ik hongerig thuis zou komen, zou dat restje van gisteravond onaangebroken in de koelkast op mij staan te wachten en nooit meer zou ik zonder verlichting hoeven fietsen omdat de lampjes zomaar waren verdwenen…
Ik ben nu 22 jaar moeder, de helft van mijn leven en mijn huis wordt leger en leger... mijn oudste dochter woont al bijna 3 jaar op zichzelf, mijn zoon woont bij zijn vader en loopt een paar keer per week nog binnen en mijn jongste dochter van 17 doet volgend jaar examen. Regelmatig zit ik ’s avonds alleen wanneer mijn dochter met een ”Mam, ik gaahaaa!” de schuurdeur dichtknalt op weg naar het zoveelste feestje. En na een periode van een bijna studentikoos gevoel van vrijheid ervaar ik nu soms ook wat anders; het onbestemd gevoel van op de drempel staan van een nieuwe fase waarin alles anders zal zijn. Ik vind het heerlijk dat mijn dochter de wereld intrekt, veel vrienden heeft en haar gang gaat maar af en toe bekruipt mij het gevoel dat ik nog geen afscheid wil nemen. Ben ik al wel zo ver om haar te laten gaan? Wanneer is een stil huis niet langer een teken van vrijheid maar van verlies? En als ik niet meer dagelijks hoef te zorgen voor haar, is het dan nog wel leuk om te zorgen voor mezelf?
Toen ik 22 jaar geleden moeder werd stonden mijn vriendinnen vol in het studentenleven en was het soms een eenzame reis als jonge moeder. Nu hebben zij kinderen in de basisschoolleeftijd en zal ik ook als eerste een “empty nester” zijn. Juist omdat ik zo vroeg moeder ben geworden en het de afgelopen 13 jaar alleen heb gedaan, weet ik eigenlijk niet wie ik ben zónder de dagelijkse zorg voor anderen.
Ik sta nu op het punt dat te gaan onderzoeken en dat is heel fijn én heel eng...
Dus ja: ik ben een hele gewone moeder met een leeg huis aan het worden. Zo eentje die met tranen in haar ogen naar haar dochter kijkt wanneer ze Chopin op de piano speelt omdat ze weet dat over niet al te lange tijd die piano stil zal zijn. Die geniet van de gesprekken aan tafel over vriendinnen, muziek, school en toekomst. Wiens hart een sprongetje maakt wanneer ze alledrie haar kinderen om zich heen heeft en een maaltijd kan koken voor 4.
Ik sta mezelf toe om deze overgangstijd echt te ervaren, om het magische van deze nieuwe fase met vertrouwen en verwondering tegemoet te treden. Om het bitterzoet van het moederschap te proeven en deze overgang net zo te omarmen als ik deed met mijn pasgeborenen; met tederheid en geduld…